Back on the Route

Zaterdag 20 augustus vertrekken we uit Page om na onze natuurschoon-loop weer terug te keren naar Route 66. We pakken de kans om ook de South Rim van de Grand Canyon aan te doen; het weer is een stuk beter dan donderdag toen we aan de noordkant waren. Het blijft een indrukwekkend spektakel. We rijden in een keer door naar Williams, stoppen alleen voor een kop koffie bij Fred en Wilma.

Williams is een erg leuke plaats, een 'centrum' met leuke winkels en restaurants dat voor de verandering best te belopen is, wat we dan ook doen. We eten bij Red Raven, waar de kaart Europees aandoet, evenals de porties en de prijs; een welkome wijziging op ons menu! Na het eten nog een wandelingetje door de stad.
De volgende ochtend, voordat we terug de route opgaan bij daglicht Willams nog eens verkend. Vanuit deze plaats kun je per trein naar de Grand Canyon, wat we even hebben overwogen, maar het zelf beschikken over een auto in het park geeft toch veel meer vrijheid en gaf dus de doorslag met eigen auto te gaan. De mensen zijn toegankelijk en in voor een praatje, ze strooien met complimenten bij wijze van opening: nice necklace, nice shirt etc.

Confronterend is de zichtbare armoede op sommige plekken. In Albuquerque hadden we al mensen zien 'wonen' achter de snelweg, in de bosjes. In Peach Springs stappen we uit voor een korte stop. Voordat we doorrijden gaan we ook even van de hoofdstraat af om te zien wat er is te zien buiten dat wat je 'gepresenteerd' krijgt als je gewoon je route volgt. Het is niet best, een wijk met huizen waar de armoede vanaf straalt, delen van huizen dichtgetimmerd met multiplex, terwijl er ook gewoon gewoond wordt. En de rommel om de huizen heen, afvoeren lijkt teveel moeite, en misschien kost dat ook teveel geld. De ruimte lijkt dan een valkuil, alles kan blijven liggen zonder echt in de weg te liggen, het maakt het beeld alleen nog schrijnender.

De volgende stop is Truxton, een ghost town, wij zien geen teken van bewoning. Bij het verlaten bezinestation ontmoeten we Karsten, een Duitse man van ergens in de twintig die op de fiets onderweg is naar Mexico. Gestart in Jasper, Canada. Hij vermijdt grote wegen, slaapt in een tentje, voelt zich niet onveilig en verkeert (zichtbaar) in goede conditie. Hij wil de komende tijd de oude 66 volgen tot LA en dan van daaruit voor het laatste stuk naar de Mexicaanse grens afzakken naar het zuiden. Het waarom hebben we niet helemaal achterhaald, hij heeft ontslag genomen om dit te doen, en wat hierna zijn plannen zijn is niet helemaal duidelijk. Wij maken ons inmiddels alleen maar zorgen over de woestijn waar hij linksom of rechtsom doorheen moet, honderden mijlen met nagenoeg niets, hoeveel water kun je mee torsen op je fiets?

Onze volgende stop is Hackberry. Dit is eigenlijk een voor de toeristen opengehouden plek. Een man op leeftijd achter de balie van zijn winkel met koude frisdranken en souveniers. Om de winkel heen plek om even te zitten en een enorme voorraad memorabilia, van oude auto's tot benzinepompen. We komen hier de Harley Davidson motorrijders weer tegen die we ook bij de Grand Canyon al zagen, een mooie gelegenheid om te vragen waar ze vandaan komen, ze zijn namelijk zichtbaar en hoorbaar geen Amerikanen. Het zijn Italianen, zijn thuis lid van de HD club, maar hebben hier motoren gehuurd. Vier mannen op een motor, vrouwen mee, kinderen mee en een volgwagen met de gezinsleden die niet meer op de motor passen plus de bagage van die vier gezinnen. Fantastisch, we zien ze onderweg af en toe nog eens rijden, en allemaal zonder helm!

Door naar Kingman om te overnachten. We moeten nog slaapplek regelen, maar gezien onze ervaring in Flagstaff willen we toch eerst de reviews op Booking raadplegen ;)
We parkeren strak tegen de Denny's aan en 'lenen' wat van zijn wifi. Zo komen we terecht bij El Trovatore, wat een ontzettend leuke plek blijkt, we slapen in de Elvis themakamer en kunnen de hele avond lekker buiten zitten voor onze deur.

Inmiddels is het maandag 22 augustus en stappen we weer in de auto voor het laatste stukje Arizona. Doel voor vandaag is Barstow, Californie waar we zullen overnachten. Gisteravond hebben we bij wijze van voorbereiding gekeken waar we zouden overnachten. Mij (Els) leek het leuk om te overnachten in Amboy bij Roy's Café & Motel, een goed bewaard gebleven route 66 plek waarover lovend gesproken wordt. Enig speuren op internet leert echter dat Amboy een ghost town is waar niet meer overnacht kan worden. Plannen van een investeerder om dit te exploiteren zijn op niets uitgelopen. We zullen er wel stoppen.

Al vrij snel na Kingman gaan we de bergen in, smalle weg, veel scherpe bochten, maar erg mooi. We belanden in Oatman, een voormalig mijnwerkersdorp. De ezels lopen er los op straat, waarschijnlijk vooral om ons toeristen te plezieren.
Het laatste stuk Arizona stuk gaat eigenljk alleen maar door de woestijn, bij Topock verwisselen we Arizona voor Californië, het landschap blijft woestijn, niet te beschrijven. In de auto is het prima uit te houden met de airco, maar daarbuiten wil je gewoon niet zijn, zeker niet als je enige inspanning moet leveren. De oneindigheid ook, woestijn waar je maar kijkt, alleen minieme verschillen in de vegetatie. Toch wonen ook hier zo af en toe ook mensen, onbegrijpelijk. Voor de ondernemende types: er is hier meer dan voldoende grond te koop.

En dan Amboy, inderdaad een mooi plaatje en een stop die iedere route rijder dus wel aandoet. Armin van Buren heeft hier de filmopnamen van een van zijn clips gemaakt.

We meten inmiddels temperaturen van meer dan 40 graden, dus het is ons volkomen duidelijk waarom de exploitatie niet helemaal van de grond is gekomen. Voor de mensen die in deze omgeving blijkbaar wel wonen is er in de ochtenduren een postoffice open. Roy's Café is ook nog open, vooral voor de toerist. Je kan er koude drankjes kopen voor de belachelijk lage prijs van $ 1,-. Navraag naar de woonplaats van de man achter de bar, hij woont hier. En dan 'hier' als in 'op deze plek'. Volgens mij de enige inwoner. In de winter is dat ook 'erg rustig', want geen toeristen.

In Newberry Springs maken we nog een foto van Bagdad Café, die van de film. Dan is ons verzadigingspunt voor deze dag wel bereikt en gaan we door naar Barstow.

Omdat we ruim in de tijd zitten kiezen we de volgende dag voor nog een detour, we gaan naar Sequoia NP. We rijden daar in één ruk naartoe, zodat we in de middag alvast ter plekke kunnen uitvogelen bij het visitor centre wat we hier echt moeten gaan zien en/of doen. Nu zitten we met een koud biertje en een goed boek voor het motel, het leven is goed voor ons.