Eerste dagen Route 66

Voordat je dan echt op pad gaat wil je dan toch nog even Okahoma City 'doen'. We troffen een bijzonder Memorial, namelijk dat van de aanslag in april 1995. Een gefrusteerde Amerikaan blies een truck vol explosieven op en dat leverde 168 doden. Op de plek van het gebouw worden de doden herdacht door 168 lege stoelen, met tussen de grote stoelen ook kleine stoelen; in het gebouw waren ook kinderen aanwezig op het moment van de aanslag. De overlevenden, ook slachtoffer van deze terreurdaad, worden herdacht op een wand waarin hun namen gegraveerd zijn. Zoals Amerikanen dat zo mooi kunnen zeggen: their lives also changed forever.

Op pad....
Westwaarts via allerlei kleine en nog kleinere plaatsen. We moeten er even inkomen en opletten dat we bepaalde landmarks niet missen, want er is veel niet meer aanwezig.

Het landschap is voornamelijk vlak, we zitten in wat ze hier The Great Plains noemen. Nog niet zo heel lang geleden trokken hier de indianen rond en nog iets minder kort geleden de cowboys met hun kuddes van noord naar zuid en vice versa.
Oklahoma als staat is nog jonger dan de VS. Dit eigenlijk allemaal een beetje gelezen en gezien in Fort Reno, een van de vele buitenposten van het leger in de tijd dat de indianen wat ze noemden 'gepacificeerd' moesten worden, een politiek correct begrip voor landjepik en onderdrukking.

Overnachten in Clinton, Oklahoma met een echt heel leuk Route 66 museum. Het nostalgische gevoel over the Mother Road wordt hier helemaal gevoed.

We gaan verder naar het westen en komen steeds meer verlaten dorpen tegen. De route 66 restanten (benzinestatins, diners, motels, oude auto's) zijn in grote getale aanwezig en in dezelfde grote getale verlaten en verwaarloosd; slachtoffers van de vooruitgang.
Elke nederzetting heeft meestal een Main Street waar met een beetje goede wil een aantal bedrijven gevestigd zijn in panden die in bijna elke nederzetting hetzelfde zijn.
Als toerist kijk je vooral met een nostalgische blik, je probeert het route 66 verhaal te visualiseren. Als je nu echter aan de route woont en leeft, is het leven bepaald niet romantisch, maar zelfs hard. De struggle for life is hier erg zichtbaar.

Next stop: Texas, en dan eerst Shamrock, een prachtig voorbeeld van hoe je route 66 plekken kunt restaureren en bewaren. In dit geval heeft de gemeente daar (financieel) een rol in. Twee oudere dames runnen de giftshop annex museum, zij worden betaald door de gemeente. Ze zijn zeer bereid het verhaal te vertellen.
Verder deels op 66, deels op de Interstate 40 daar waar de route slecht begaanbaar is.

Big Steak eten in Amarillo. Een overnachtingshotel zoeken. Dat gaat eenvoudig via Booking.com. We kiezen voor een hotel in Canyon, we zijn dan alvast wat dichter in de buurt van Palo Duro Canyon State Park. Daar starten we de vrijdag met een bezoek aan het bezoekerscentrum, alwaar een behulpzame dame met ons de mogelijke wandeltochten doorneemt. Vraag van Wouter: which one can you recommend, I believe you've done them all.
Antwoord: Hell no, I'm 92 years old!

Wij kozen voor een eenvoudige wandeling langs de creek. Het is en blijft warm tot zeer warm. De canyon is een mini uitvoering van de Grand Canyon, maar mini betekent nog steeds indrukwekkend mooi en met de auto een klein uurtje om erdoorheen te rijden.

Natuurlijk ook de Cadillac Ranch bezocht, waarover meer op onze nog te plannen diamiddag.

We naderen het eind van Texas, maar niet voordat we nog twee stops hebben te doen: het Midpoint Café in Adrian precies op het midden van route 66 (de afstand naar Chicago is even ver als de afstand naar Los Angeles) en Glenrio, een ghosttown waar de route verdwijnt in het niemandsland en waar volgens ons maar één bewoond pand is. Glenrio is ook nog 'beroemd' omdat je daar met je ene been in Texas en met je andere been in New Mexico kan staan, en je daar een tijdszone overschrijdt. Naar het westen toe 'win' je hier toch maar mooi een uur!

New Mexico, nieuw landschap. Waarover later meer.