Natuurschoon

Dinsdag 16 augustus vertrekken we richting Flagstaff, Arizona. De komende dagen staan in het teken van natuurschoon. Met de State - en Nationale Parken is de toegankelijkheid tot de natuur in de VS erg goed op orde. Op naar de Painted Desert en Petrified Forest NP. Wat is de Painted Desert adembenemend mooi. Een rode woestijn met wat lichte begroeiing. Het kruist Petrified Forest NP, een minder rode woestijn waar overal versteend hout ligt; het ziet eruit als een boom, maar dat is het niet :) Van een indrukwekkende schoonheid.

Voordat we doorrijden naar Flagstaff stoppen we nog bij de Meteor Crater, een immens grote krater, ontstaan toen zo'n 50.000 jaar geleden een meteoriet insloeg op die plek. Er is flink onderzoek gedaan en ook goed gezocht naar resten, maar door de hitte van de inslag is alles wat van deze meteoriet rest een fikse klomp gestold metaal met een sterke ijzergeur in de hal van het bezoekerscentrum. Je mag er aanzitten!

Het wilde met de internetverbinding niet zo lukken, dus zelf een motel gezocht. Dan merk je de waarde van de reviews op Booking.com; de 'accomodatie' valt wat tegen, en dat is een understatement. Eigenlijk zijn we gewoon verwende apen.

's Avonds gegeten en een drankje gedaan in de plaatselijke dorpskroeg. De dansles was net bezig en om20.30 uur startte de karaoke. Veel belangstelling voor!

De volgende ochtend een ontbijtje buiten de deur, bij Mike & Ronda. Een goedlopende tent die helemaal vol zat en zowaar ook qua inrichting gezellig. Een gezellige inrichting is blijkbaar echt cultuurgebonden, je ziet dat hier niet vaak.
Omdat wij 's morgens vroeg nog niet echt trek hebben in dubbeldikke hamburgers, borden patat of taco's, kozen we voor iets bekends: french toast met ei en vers fruit voor Wouter en voor Els pancakes, ook hier in een stack van 3 stuks te verkrijgen. Denkfoutje van Els: als in Albuquerque de pannenkoeken zo'n 10 a 12 cm. doorsnee zijn, betekent dat niet dat dit overal zo is. Drie pannenkoeken van zo'n 25 cm. doorsnee en bijna 1 cm. dik is echt teveel van het goede op de vroege ochtend. Op het gebied van voedselverspilling valt hier nog wel een puntje te behalen.

Daarna op naar Page, we hebben daar een hotel geboekt voor drie nachten. Ook hier weer een prachtige rit (de mooiste?) door woestijnlandschap en rode bergkammen. We zitten midden in het Navajo reservaat, overal staan stalletjes waar de Navajo's hun handwerk verkopen. We zijn (te) vroeg in Page en rijden eerst naar Lake Powell, het stuwmeer dat ontstaat doordat in de Colorado een dam is aangelegd voor de energieopwekking. Met de auto het strand op, handoekje neerleggen en het water in. Gelukkig hadden we het weinige dat we mee het strand op hadden genomen rondom goed afgedekt, want van het een op het andere moment steekt er een zandstormpje op. Toch alles helemaal onder het zand, tot in de tas aan toe.

Let's have dinner: Voor het hotel is een Big John Texas BBQ, een echte grote BBQ, met van die smoke wagons, waar naar zeggen het vlees 18 uur op ligt te roken. Dan is er ook nog een country music band en het Texasgevoel (in Arizona) is weer helemaal compleet. Inderdaad lekker gegeten, buiten aan lange tafels en veel toeristen, het is tenslotte hoogseizoen. Maar we moeten wel wat tempo maken met eten, je kunt niet echt lekker natafelen, er staat een lange rij te wachten, dus je wordt vriendelijk doch dringend verzocht ruimte te maken voor de volgende golf gasten. Buiten op het terras zit je in de smoke van de BBQ en dan staat er nog een bordje No Smoking, lachen hoor, vooral als je dan iemand op ziet staan om te gaan roken, en dat gaat doen buiten het terras.
Volgende dag hebben we de noordkant van de Grand Canyon op het programma, het is niet zo dat je even een ritje maakt naar de volgende bezienswaardigheid. minimaal 200 km en dus minimaail 2,5 uur in de auto, en hetzelfde terug dus. Maar de rit is weer fenomenaal, je zit veel in de auto en je bent dus weinig in beweging, maar je raakt niet uitgekeken op het landschap, kleuren, rotspartijen, vlaktes, luchten (regenbuien, zelfs hagelbuien zie je aankomen), een enkele nederzetting, of niet meer dan een huis/hut. De bergen door en dan betaal je $30 om het National Park in te komen. Meteen na de ingang een paar kuddes bisons langs de weg, dus stoppen we even. Het weer wordt er niet beter op, en inderdaad we krijgen een echte stevige hagelbui (paar centimeter hagel op de weg) en we zien de temperatuur dalen naar vlak boven het vriespunt. Als we aankomen op het parkeerterrein zijn er diverse mensen die vragen of dat hagel is op onze auto, ja dus. Daarboven op de noordkant van de Canyon was het " alleen maar" regen. Wel een schitterend uitzicht maar echt naar buiten kon je niet steeds. Toch lekker gewandeld, een andere weg naar weer een ander uitzicht was inmiddels afgesloten wegens vallend gesteente. Dus langzaam maar de weg terug, een paar reeen, een koffiestop bij Jakob Lake Inn, een plek die ongeveer 100 jaar geleden gestart is, toen het hele gebied een beetje werd ontsloten. We stoppen ook nog bij Lees Ferry, waar vroeger een pontje de Colorado Rivier overstak, in 1929 een grote brug werd gebouwd, de enige oversteek over de rivier over zo'n 200 km. Lekker gegeten, allemaal Indianen (Hopi en Navajo) die dit soort tenten uitbaten. Het echte Winnetou gevoel krijg je niet meer. Er moet gewoon gewerkt worden, dus of je dat doet als restaurateur, als moteleigenaar, als tourguide of wat dan ook, je bent in het hart misschien nog wel Indiaan, maar verder is het een (mooi) verhaal.
Het is inmiddels vrijdag 19 augustus en we zijn blij dat we een paar dagen op dezelfde plek zijn, we hebben even een thuis (al is het dan een standaard hotel kamer) en dat geeft de kans ook weer even de was te doen. Maar eerst vroeg op, want we willen er vroeg bij zijn. De wandeling, wandeling is een groot woord, door Antelope Canyon. Een prachtig natuurverschijnsel, een door water en zand uitgesleten kloof, met prachtige vormen en kleuren, maar je loopt in een soort colonne er door heen. Ondanks dat iets wat we niet hadden willen missen. De foto's moeten straks de rest van het verhaal vertellen.
Nu plannen maken voor de komende dagen, en daar schrijven we dan later weer over.

Maar nog even wat over " tijd" . We kennen tijd als iets van hoe laat moet je ergens zijn, of het is tijd om op te staan. Tijd is een meetmoment en dat is hier al verwarrend genoeg. We zitten inmiddels in Mountain Standard Time, sinds New Mexico. Daar kennen ze ook de Zomertijd, maar in Arizona hebben ze die weer niet, dus dat extra uur dat je wint in NM ben je weer kwijt in Arizona, maar in Navajo Nation, het indianen reservaat in Arizona kennen ze wel weer zomertijd, zodat als je daar binnen rijdt je wel weer een uur verder bent. En als je dan vanuit Arizona even Utah in gaat (we zwommen in Lake Powell en dat deel ligt in Utah), ben je weer wel in zomertijd.
Wat een gedoe en het is maar goed dat we op vakantie zijn en tijd iets minder belangrijk is, als we maar voor donker thuis zijn. Tijd is helemaal relatief als je je realiseert dat we door een landschap gegaan zijn dat al miljoenen jaren er zo uitziet en voorlopig ook niet zal veranderen, dat er 50.000 jaar geleden een meteoriet is neergestort en dat die plek er nog zo bij ligt, tijd heeft hier de dimensie dat je als individu maar heel kort in die tijd bent - dus moeten we er ook maar maximaal van genieten!